Agnus

  Wierzysz, że wystarczy mały element, a każde wnętrze może stać się twoim? Zaskakujące, że ludy wędrowne zawsze mogły czuć się jak u siebie, bo nie było ważne miejsce, lecz to co tam wnoszą ze sobą. Wyobraź sobie lampę z drobinkami piasku pod taflą szkła, która przywodzi wspomnienia plaży z ostatnich wakacji. Widzisz tą drewnianą, surową ramę - tak naprawdę jest wspomnieniem wspólnych pikników pod rozłożystym dębem. Pocięty pień z zeszłorocznej choinki świetnie sprawdza się jako podkładki z zapisaną historią wspólnej wigilii. Do dziś pamiętam zapach surowego drewna wchodząc do lasu, gdzie dopiero co ściągano końmi ścięty pień. Wystarczy mała szyszka z tego lasu, a wspomnienie wraca. Cenię ludzi, którzy potrafią budować swoją przestrzeń czerpiąc ze swoich codziennych doświadczeń, a nie z aktualnych trendów.  

Spróbuj pokazać miłość! Nagle rozczłonkowujesz tysiąc emocji na gesty, mimikę, wydawany dźwięk. Z chaosu wyłania się obraz.   Mężczyzna w starszym wieku bierze szczotkę i rozczesuje siwe już, piękne włosy żony. Po chwili szersze kadrowanie pokazuje, że owa żona siedzi na wózku. Mąż nalewa herbatę do dwóch filiżanek (pięknie zdobionych), pieczołowicie mieszając cukier. Stuk-stuk łyżeczka dotyka krawędzi filiżanki po czym spoczywa na spodku. Mężczyzna siada obok żony. Razem spoglądają przez okno na stare kamieniczne budynki. Podaje jej łyczek po łyczku sporządzoną herbatę, delikatnie ocierając kąciki ust. Delikatnie podnosi jej dłoń i całuje, a ona otula tą dłonią jego policzek, po którym spływa łza. Pojawia się delikatny uśmiech, który łatwo pomylić z grymasem. Na ścianie wisi mnóstwo zdjęć dzieci, wnuków, wspólnych wyjazdów, chwil. Następuje oddalenie kadru i pokazanie szerszej perspektywy pokoju. Wspomniana para na tle pustego pokoju, mieszkania, gdzie nie ma za dużo mebli i oprócz te

 Spróbuj pokazać cząstkę świata osobie niewidomej   Warto skupić się na analizie próby wyrysowania jednego, konkretnego obrazu.   Zamknij oczy.   Nie dojrzysz kolorów.   Inne zmysły stają się bardziej wyostrzone.   Ciemność - nagle słychać bicie serca, które przyspiesza.   Dołącza się dźwięk podmuchu wiatru i obraz gęsiej skórki na skórze.   Szu-szu szum narasta.   Daje się wyczuć zapach wilgotnego powietrza. Palce dłoni próbują uchwycić ruch, który wyczuwają w przestrzeni.   W końcu dotykają puchu, pod którym czuć ciepło i skąd dochodzi owe bicie.   W ciemności niczym ołówkiem zarysowuje się kształt, faktura skrzydeł, każdego piórka, chropowatość jakieś jeszcze nieokreślonej powierzchni.     Na końcu rozlega się dźwięk – odgłos łabędzia.     W blasku, w całej okazałości wyrysowuje się łabędź z szeroko rozpostartymi skrzydłami.   W całej scenie dominuje cisza przeszywana wyrazistymi, nasyconymi, pojedynczymi dźwiękami – bicie serca, szum, trzepot, odgłos łabędzia. Dźwięki rozpr